Het klinkt zo hip: de smart city, steden die via sensoren in de publieke ruimte data verzamelen over burgers en bezoekers en zo hun beleid slim vormgeven. De realiteit is niettemin veelzijdiger. Voor Gebiedsontwikkeling.nu ploos ik het onderzoek van Autoriteit Persoonsgegevens (Dutch DPA) uit naar hoe goed twaalf gemeenten bij hun smart city-toepassingen rekening houden met zaken als inbreuk op privacy, nut & noodzaak en democratische controle.
Samenvatting: it’s not a pretty sight. “Zonder aandacht voor deze aspecten loopt de Nederlandse smart city het risico om de burger uit het oog te verliezen en zelfs de rechten en vrijheden van het individu te bedreigen. Dit risico geldt juist in de openbare ruimte, waarin burgers zich vrij en onbespied moeten kunnen wanen.”
Gelukkig is er hoop, mits overheden echt werk maken van inspraak door burgers en tegenmacht door de gemeenteraad. Liesbet van Zoonen (Leiden-Delft-Erasmus Centre for BOLD Cities) doet daarbij nog een duit in de zak over hoe die burgers en politiek precies te betrekken zijn, en waarom je juist in gesprek moet gaan met de grootste anti-technologische luddieten.